Συμβατικούς ανθρώπους όλοι ξέρουμε. Είναι αυτοί που διαρκώς  συμμορφώνονται με τις απαιτήσεις των άλλων και της κοινωνίας γενικά. Είναι αυτοί που οδηγός τους είναι το «τι θα πουν οι άλλοι». Είναι άνθρωποι που μοιάζουν εξαιρετικά «φυσιολογικοί» και προσαρμοσμένοι. Συνήθως μάλιστα χρησιμοποιούν τις λέξεις «φυσιολογικό», «normal», «κανονικά» και άλλα  παρόμοια.

Σπάνια γίνεται κατανοητό ότι πίσω από το πρόσωπο ή το «προσωπείο» των συμβατικών ανθρώπων κρύβεται απόγνωση και δυστυχία. Και πώς μπορεί να είναι διαφορετικά; Όταν κάποιος δεν ρωτάει τον εαυτό του:

-Τι θέλω εγώ;

-Τι με εκφράζει;

-Πώς θα αξιοποιήσω τις ικανότητες μου;

Αλλά και

            -Πώς θα συνεργαστώ με του άλλους χωρίς να τους «ρίξω» αλλά και χωρίς να «ρίξω» κι εμένα;…

Εκ των πραγμάτων βρίσκεται σε πορεία υποβιβασμού και συρρίκνωσης της προσωπικότητάς του. Προφανώς μόνο ψυχική υγεία δεν είναι αυτή η στάση και πρακτική ζωής, έστω κι’ αν δεν γίνεται κατανοητή….